BAZEN ÖZLEMEK YETMİYOR.

BAZEN ÖZLEMEK YETMİYOR.

Geceyarısı, saat bir. Elim yazarken, içimdeki sese mani olamıyorum. Hayatın gerçeklerini, yaşayan , yaşamayan dostlarınızı, zamanın o an olduğunu bilmek , bir şey yapamamak, olanları film gibi izlemek yoruyor insanı.

Düşünsene bir an, çok sevdiğin ne varsa yanından gidiyor, canım dediğin varlığı toprağa bırakırken canın acıyor. Elinden ne geliyor? Babam, anam, ninem dediğin yürek yarıların ner de? Sevdiğin arkadaşların nerde?

Etrafıma bakıyorum, gözlerimin ağlamasına çok sebeb bulabiliyorum. Sevdiklerim gitmiş. Babamı, anamı, ninemi, amcalarımı, yengelerimi bir tarafa bıraktım, ya arkadaşlarım nerde?

Hani dostum Hamit, mavri Erol, Ömer, ner de Kadir ağbim, kardeşim Fevzi, acem Murat, Çit bacak Muzaffer, Orhan ağbi ve Tahsin, Erol Günay?..

Sözün bittiği an , o anlar. Boğazında düğüm olur herşey. Bir Film, bir drama, bir söz bile sizi bitirir ve canınızı yakar. Kurtuluşu ağlamakta buluruz da kısa sürer, anlık olur.

Hatıralar, çocukluk günleriniz, gençliğiniz, aşklarınız, kavgalarınız, okul yıllarınız, sevdiğiniz yada nefret ettiğiniz ne varsa sizi etkiler. Bir an sizi durdurur, bakmanızı, yaşamanızı ister, sizde insansınız, kalbiniz, hisleriniz, zayıflıklarınız var. Birde dayanma gücünüz…

Birgün 24 saat. Bir ay kaç saat, yada uzun yıllar kaç saat? Siz kaybettikleriniz le saatlerce beraber olduğunuz anları düşününce, içinizdeki acınız artmıyormu?

Zamanın durduğu an ,o an. Ben onları çok özledim. Yaşlanıyormuyum ne, birdenbire Hamit, Fevzi, Kadir ağbim geldi gözümün önüne. Ne oluyor bana? Yoksa benimde mi zamanım yaklaşıyor diyorum.

Bir varmış bir yokmuş sanki. Hayat öyle bir şey. Varlıkları ile bize sevinç verenler, yoklukları ile gözyaşı ve acı veriyorlar. O an bitiyor her şey. Demek ki bir yerden bir yere giden meçhul arabadayız. Nereye kadar gideriz bilmiyoruz.

O zaman niye insanlar kalp kırar, zulüm eder, haram yer, yetimi ağlatır, haksız işlere el uzatır, öldürür, sürünür? Niye sevmeyi bilmez, el uzatmaz, düşeni kaldırmaz, zalime kucak açar?

O yüzden ben giden dostlarıma zaman zaman ağlıyorum. Onlar saydıklarımın ikincisinde vardılar. Öyle yaşadılar, öyle gittiler. Onun için zaman yok. Durdu. Canımı yaktılar.

Saat gece üç. Ben hala duygusalım. Ağlasam da utanmam. Onlar gözyaşı akıtmaya layık insanlardı. Çok özlüyorum.