İNSAN
Uzun uzadıya düşlemek gerekiyordu doğayı,
Bir kavak ağacının gövdesine yaslanabilmeli insan…
Dalların arasından sızan ışınlara yüz çevirmeden;
Gözleri kamaşmışcasına kapatmalı insan…
Tüm sıkıntıları eşelemeli yeri geldiğinde;
Derdine yabancılaşıp, eleştirmeli insan…
Tarafsızlığın tarafını tutup,
Hatasını anlamalı insan…
Güneş batana kadar kavak ağacıla dost olunmalı;
İki üç saatlik şekerlemesini dost kucağında yapmalı insan…
Yıldızların nasıl geldiğini göremeden,
Şaşkınlığına gülmeli insan…
Bir gitar yanlızlığıyla ateş yakmaktansa deniz kıyısında,
Güvendiğinin kollarında uykuya dalmalı insan…
Tan yeri ağarmaya başlar, kuşlar şarkılarını söylerken,
Çiğ damlalarıyla yüzün yıkamalı insan…
Sana dokunmadan işine bakan karıncaları,
Tek tek selamlayıp, evinin yolunu tutmalı insan…
Eğer içindeki dertler yok olmuşsa ağacından uzaklaştığında;
İşte o zaman mutludur o insan!
CANAN YÜCEL