ŞEHİT HABERİ YAZABİLMEK….
Şehit haberi niye yazmadığımı soruyor bir okuyucum. Söylemesi ne kadar kolaysa, yazması o kadar zor kardeşim. Sporun tozunu, yönetimin hatasını, hocanın yanlışını yazarken gördüğümü buraya aktarıyorum, ama sizin dediğiniz bir canın toprağa gidişine kalem sallamaksa, zor.
Çünkü, sıra sıra dizilip, siyasi, askeri, idari ağızların üzüntülerini haykırmaları ne ölçüde doğru değilse, yirmi yaşına kadar ailesinin kuş tüyüne sarıp sarmaladığı evladının bayrağa sarılmış cesetine bakmak ta o kadar kolay değil.
Açılım diye iyi niyet içinde elimizi uzattığımız insanların dağ fareleri yada doğru cümle ile vampirlerin duygusuz ve simsiyah yüreklerindeki kinin, insanlara maliyeti binlerce şehit ve yüreği yanan ailelerdir.
Türkiyenin her yerine ay yıldız bayrağa sarılmış şehit cenazeleri giderken, ne hikmetse, zengin, iş adamı, siyasetci, bakan, vekil çocuklarının olmaması Türkiye cumhuriyeti devletinin, yada askeri komutan kademesinin ayıbı değilmi?
Onların niçin evlatları doğuya, vampirlerin kucağına doğru yollanmıyorda, gariban, torpili olmayan insanımın canı yollanıyor. Şimdi bana yaz diyorsunda, yazarken bu kadar kendini düşünen, bu millete hizmet ettiğini sanan adamlara bakıncada midem bulanıyor.
Şehit cenazeleri görünce, içimdeki yaş pınarımı günlerce tutamıyorum. Dışardaki ve içerdeki vatan hainlerine yazmayı, nefretimi kusmayı bende arzu ediyorum, ama çoğu meclisin içine kadar vekil olarak siyasi partiler ile girince, yalandan timsah göz yaşları dökünce, tansiyonum oynuyor.
Onlar benimde, seninde canın. Tenimize diken batsa ne kadar acır, peki bu çocuklara atılan her kurşunda milletin nereleri acımazki, değil mi kardeşim?
Sen beni sevmesende, ben tüm okurumu seviyorum..Çünkü şehit olmuş her can içime atılan el bombasından beter acı veriyorda, onun için yazamıyorum, özür dilerim.