Metin Akyürek; İki Not
Gazetecilik ne yazık ki yalnızlığa mahkum bir çaresizlik mesleğidir. Kaleminiz bazen bir arkadaşa çarpar. Onun gözlerindeki düş kırıklığı, dünyanın hiçbir ustasının tamir edemeyeceği bir Çin biblosunun tuz buz olmuş parçacıkları gibi masanızın üzerine dökülür.
Öyle anlarda karanlıkta yürürken, kimden geldiğini asla bilemediğiniz o kahredici fısıltıları işitirsiniz:
-“Gazeteciden dost olmaz”
Çünkü arkadaşlıkla gazetecilik arasında müthiş bir çelişki vardır.
Siz mesleğinizi yaptığınızı düşünürsünüz, o ise kendisine kazık atıldığını…
Kimbilir o da haklıdır, sizde..Ama her haklı kendi köşesine çekilince, kendi siperlerine çekilince dünya ıssızlaşır.
Ve siz bu tenhalıkta yapayalnız bir bilinmezliğe doğru gidersiniz.
Öyle anlarda çocukluğunuza dönersiniz. Sizden emir bekleyen bir hatıra mekanizması kendi kendine düğmeye basar ve Red kit’in o meşhur şarkısını çalmaya başlar:
- “Ben yalnız bir kovboyum..”
* * *
Gazeteciler geçimsiz insanlardır. Politikacılarla, sanatçılarla, ilim adamlarıyla, kanun ve yönetmeliklerle, toplum gelenekleriyle hep karşı karşıya durmaları bunu belli eder zaten.
Gazeteci geçimli bir karakterin sahibi değil olamaz.
Çünkü kritikçi, olaylara çok değişik pencereden bakan bir mantığı vardır.
Önce eksiği, olmamışlığı ve tersliği fark eder.
“Gül bahçesinde gülleri görüp sevinen adam” değildir o… Ona dikenlere bakıp üzülmek düşer.
İşte bu sebeple gazeteci kendisiyle bile geçimsizdir.
Onun için gazetecilerle iyi geçinin..
Basınla kavgaya girmenin kediyle çuvala girmek olduğunu unutmayın.
Bir gazeteciyle çekiştiğinizde son sözü daima onlar söyler…
yazının orjinal ve tam hali için alttaki linki tıklayabilirsiniz...
http://www.ordugozlem.com/default.asp?s=yazi_detay&yazar_id=11&yazi_id=14