KRAMPONLARIN ALTI DELİK
Eskiden futbol vardı sahalarda, o futbol topuna vuran dinyakos, altı çivili kramponlar, toprak çamurlu sahalar, o sahalarda insan ruhunu okşayan top cambazları vardı. Kaleciler vardı, toprak, zımpara gibi keskin sahalarda panterleşen. ”Şarlo, Ekrem,Reşat, Rado, Atanur, Öner, Metin “vs…
Sporcular vardı, şiir yazan ayakları ile tribünde onları izleyenlere güzel dakikalar geçirten.İsimleri hala hafızalarımızda kalan, “Fikret, Şevket, Ali, Çanga, limpo, göbek Metin, Yener, Adnan, Hayri, Murat, Güven, Salih, Üstün, Kemre, Torun, çakal, şükrü, Arif” vs..
Onları izlerken kendinden geçen insanların çığlıkları hala kulaklarımda. En büyük takımları yenen ayaktı onlar. Yıldızdılar. O saha o top o imkan içinde inanılmaz insanlardı.
Bugün, çim sahalar, binlerce imkan, harika malzemeler, çeşit çeşit kramponların içinde duran zevksiz, uyku tulumu sporcular ve bunlara hizmet etmekten yorulan hocaların halleri.
Sporu sırf ticari meta gören insan taciri menejerler ile bu işe balıklama dalan ve takımlarına eskimiş, pas tutmuş sporcuları yüksek paralarla getiren idareciler.Futbol bu yolla güzelim sahalarda çamurun içinde.
Bizlerin göremediğini gören gözlere şaşıyorum. Hayatlarında topu idareciliklereinde yakından inceleyen insanların yüksek perdeden sporun asistanlığına soyunmalarına aklım ermediği gibi, yaptıkları pi karelerinden çıkan binlerce lira zararada akıl sır ermiyor.
Dedimya dün diyakosların koştugu toprak sahalardaki alın teri ve zevkin yerinde bugün birbirinden harika ayakkabı ve sahalarda top oynayan insnların verdiği can sıkıcı ve insnı bezdiren maç görüntüleri var.
İster inanın ister nanmayın ama nedense bu güzelim kramponların galiba altları delik, çocuklar bu yüzden yürürken yada koşarken ayaklarını çekerek oynuyorlar.. Birde varsa yoksa ticari meta olmş profosyonellik..Yok oluşun en güzel resmi. Yabancı gözlerle bakılan Ordu futbolu ve gençler..
Çok yazık. Şimdie bana birii iki isim saysaya. Gülüyorum acınacak hallerimize.