Zamansızca üzerimize gelen anıları silip atma vaktini iyi ayarlamak gerekir…
Bir adım sonrasında çiğnediğin toprak, belki bildiğin toprak olmaktan vazgeçmiştir!
Olamaz mı?
Bu ülke,
Bu toprak kavgası,
Bu yaşanmışlıklar hiç olmamış gibi…
Sanki yıllar önce bir avuç toprak için hep beraber savaşılmamış gibi…
Türkü, Kürdü, Ermenisi, Lazı, erkezi ve daha nicesi…
Ellerinde bulunan ‘vatan’ diye belledikleri toprağı korumak için,
Hep beraber harbe gitmediniz mi?
Aynı tastan yemek yiyip, aynı mataradan su içmediniz mi?
Bilmem kaç yılında ve bilmem ne savaşında, bilmem falanca kişilerle, filanca cephesinde vatan uğruna yüreğiniz yanmadı mı?
Bu ülke,
Bu toprak kavgası,
Bu yaşanmışlıklar hiç olmamış gibi…
Ne din, ne dil, ne ırk önemliydi o yıllarda…
Şimdilerde ayrımcılık almış başını gidiyor.
Sebep?
“Yaşasın özgürlük”
Nerde yaşasın?
Ölmüş müydü ki?
Neden?
Özgürlük!
“Bir insanın özgürlüğünün bittiği yerde diğer insanın özgürlüğü başlar.”
En azından felsefe derslerinde öğretilen buydu.
Düşüncelerim ve bilincim beni terk etmeden bu kadarını hatırlıyorum.
Yine iyi bu!
Şimdi sakın hatırlamayın, hatta öğrenmeden unutun.
Geriye ket vurun!
Düşünmeyin,
Söylemeyin,
YASAK!
Bu ülke,
Bu toprak kavgası,
Bu yaşanmışlıklar hiç olmamış gibi…
Ardı ardına ayrı gayrı yerlerden gelen şehit haberleri;
Toplu intihara davete icabet eder gibi…
CANAN YÜCEL