Öyle çok senleşiyor ki zaman, her an seni görüyorum.Sanki okunduğum her yerdesin,sanki baktığım her yerde senin bir parçan var.Kalp atışlarımda,nefesimde gizlisin.Kalbim öylesine coşkuyla senin için atarken,sen kalbinden attın beni…
Taşıyamıyor, anlatamıyorum bu duyguyu..Sanki bir şeyler eksik,sanki kelimeler yaralı,sanki duygular denizin dibinde,batık bir gemi gibi…
Daha önce hiç böyle olmuş muydum? Olmuştum elbet..
Sen ilk aşkım değilsin benim.Ama bıraksaydın sona ve sonsuzluğa taşıyacaktım seni.Ümidimi çıkaracaktım soğuklardan,ısıtacaktım.Ama yok !
Sen yalnız kalmam için çıkmıştın karşıma, aslında gereği de yoktu.
sen varsan zaten yalnızlıkta vardı…
Sanırım bir yerlerde zaman duruyor.İçimden şehirler akıyor…
Kalabalık ve gürültülü.Sokakları sen,her köşe başında sen ve her çıkmaz sokakta sen…
Ah! O sokaklar hep ulaşıma kapalı…
Sanki benim için önceden hazırlanmış bir vedasın sen.El adamı,başkaların adamı..onların ve benim nefret ettiğim kadınların adamı…Bu kadar yoklaşmak zorundamıydın ve beni kendine bu kadar fakir bırakmak zorunda mıydın?Anlatamıyorum! Kelimeler sığ ,kelimeler anlamsız,kelimeler yabancı..sen yabancı,ben kendime yabancı…
Öyle iki de bir kalbimden vurma yar! Unutma ki; İÇİNDE SEN VARSIN.Unutma ki; İnsan bir kere ölür..bir kere vurulur.
Aynı yerden defalarca vurunca bir şey elde edemezsin.
Herkesin ölümü kendi kıyametidir ve her insan ölünce yaşar ve her yaşayan bir az ölüdür…
Deli dolu derlerdi bana eskiden…Artık deliliğe vurmuyorum kendimi.Doluyum sadece..dibine kadar seninle dolu,dibinie kadar ayrılık dolu dibine kadar hüzün doluyum…
Ve bu kadar şeyin üstüne şunu yazsam anlar mısın; Biliyor musun seni çok özledim..Bu günde sensiz geçti ve kim bilir senin bu günün kimlerle geçti.Yani ben sensizliği yaşıyorum,yani kimsesizliği,yani yoksul zamanları …Tam bir kıyamet gibi..Ve ben içimdeki kıyamete an be an yakın
Vakit geçiyor sevgili,Ömür geçiyor…Zaman duruyor,zaman hıphızlı akıp gidiyor..Sahi gerçekten sen artık yok musun ?