Geçen gün, eski komşumuz, halen Zaferi Milli mahallesinde oturan Anjel ablanın ziyaretine gittim.
Beni görünce çok sevindi. Birlikte kahve içip, sohbet ettik.
Anjel ablanın annesi ile babası da dedemlerle çok ahbaplık yaparlardı eskiden. Ağabeyleri de, babamın en yakın arkadaşlarıydı.
Ablası Zıvart abla Almanya'ya yeğeni Deniz'de evlenip Paris'e gitmişti.
Ailenin diğer fertleri şuanda İstanbul'dalar.
Mahallemizde birçok Ermeni komşumuz vardı. Büyükleri rahmetli oldular, gençler İstanbul'a ve yurt dışına çalışmaya gittiler. Kapı komşumuz Meline teyze,oğulları Rant ve Ohannik ağabeyler, kızları Madlen ve Hranuş abla vardı. Babaları çarşıda bakırcılık yapardı. Madlenle bahçe duvarının dibinde evcilik oynardık. Soğuk kış günlerinde nezle olursak, Meline teyze bizi yanına çağırarak elindeki, mantar kapaklı şişeden hepimizin severek içtiği,kendi yapımı olan vişneli kanyaktan kaşık kaşık içirirdi bizlere. İçimizi ısıtan vişneli kanyağı çok severdik.
Paskalya bayramları geldiğinde çörekler yapar ve kırmızı boyalı yumurtaları çocuklara dağıtırdı. Fakat babaannem, kanyak işine çok kızardı,kırmızı yumurtayı da sevmezdi pek. Ama gene de üstüne gitmezdi.
Bazı akşamlar Anjel ablanın annesi ile babası bize gelirlerdi. Bizim bayramlarımızda da hep kutlamaya gelirlerdi.
Meline teyze düğünlerde, kına gecelerinde ut çalardı. Büyüklerimiz Melinesiz düğün olmaz derlerdi. Mahallemizden hatırladığım arkadaşlarımız arasında Arusyak,Silvart, Ararat Maksut, Meryem vardı.
İçlerinde terzi ablalarımız elbiselerimizi dikerlerdi.
Babaları bakırcılık, yaparlar bazıları lastik ayakkabı satar, bazıları kuru kahveci, sobacı gibi değişik işler yaparlardı. Onlar bizden evvelde büyüklerimizle yıllarca komşuluk yapmışlar. Aralarında hala kadim dostlarımız vardır.
Benim tanıdığım Ermeniler böyleydi.
Bizler değil komşuluk, Ermeniler ve Türkler olarak 900 yıllık bir beraberliği yaşamışız.
Osmanlı İmparatorluğunun bünyesinde Ermeniler en üst kademedeki devlet işlerine kadar yükselmişler, zanaatçılıkta,kuyumculukta, inşaat işlerinde daha birçok meslek dalında hep Türklerle bir arada alışveriş de bulunmuşlar. Osmanlının son dönemine kadar da hiçbir sorun yaşamamışlar. Fakat 1800 lerin sonu -1900 lerin başlangıcı tarihleri arasında Osmanlının zayıfladığı çöküş döneminde (Rus harbi sırasında) doğuda, Erzurum da , Van da, Iğdır da, Kars da Ermenilerin içinden çıkan birtakım çeteler Rus askerleri ile birli olup, o yörelerde tarihin en kanlı katliamlarını,Türk köylerini yaka yıka gerçekleştirmişlerdir.
Tarihin tozlu raflarındaki belgelerinde, Ermenilerin Ruslarla birlik olup Osmanlıyı çökertmeye çalıştığı, milyonlarca Türk'ü katlettiği bir gerçektir.
Ve devamında Osmanlı İmparatorluğunun son günlerinde imzalanan Sevr antlaşmasına, Amerika'nın baskısı ve batı dünyasının desteği ile ''Doğu Anadolu'da bir Ermeni Devleti kurulmasını ön gören maddeler'' koydurması ile başlayan, Kurtuluş savaşının kazanılması ile Atatürk'ün, batının emperyalist güçlerinin oyunlarına son verilmesi ile kapanan konu, asala terör örgütünün Türk elçilerine yönelik suikastlar zinciri ile devam ettirilmeye çalıştırılsa da isteğine ulaşamayan batının yıllardır Türkiye Cumhuriyete üzerinde oynadığı ''sözde Ermeni soykırımı'' adı altında dünyaya empoze ettirilmeye çalışılan, mesnetsiz kampanya ile devam ettirilmektedir.
Tarihi geçmişimiz içerisinde, Ermeni çetelerinin, Müslüman Türklere yaptığı insanlık dışı işkencelere ve katliamlara ve asala Ermeni terör örgütünün elçilerimize yaptığı suikastlara bakıp da Türkiye'de yaşayan Ermenilere yurdumuzun hiçbir yerinde vatandaşlarımızdan asla bir baskı, zorlama veya rahatsızlık verildiği görülmemiştir.
Bende şahsım adına Ermeni komşularımızla Ordu'da yaşadığımız uzun yıllar içerisinde ne Ermenilerin ne de bizlerin birbirimizi en ufak şekilde üzdüğümüzü bile hatırlamıyorum.
Son günlerde internetten ''Ermenilerden özür diliyorum''adlı kampanyayı başlatan aydınlar grubuna sesleniyorum:
Sizlerin tüm bu yaşanan gerçekler ışığında özür dilemesi gereken taraf olabilmeniz için,Türkiye'yi bitirmeye karar vermiş, emperyalist karanlık güçlerin yandaşı olmanız gerekir.