İBRAHİM’DEN   NEDİM’E...

Bu bir aşk masalı  değil ki, Zühre’den Tahir’e desem yada Leyla ile Mecnun diye bir çuval süslü laf etsem. Bu Orduspora hizmetin sıra adı. Bu bir sürü gönül dostu insanın Orduspor’a hizmet yarışının adı.

Ben elmayı  seviyorum diye, elmanın beni sevmesimi lazım, yada bazıları İbrahim i seviyor diye sizindemi onu sevmeniz lazım?  Hayır tabiki. Ama hepimizin bu takımı sevmesi, hizmet edenede sayğılı olması lazım.

İbrahim başkan’dan, Nedim başkana kadar bu kulübe şerefi ile başkanlık yapmışları bizim sevmemiz diye bir mecburiyet asla olmasada, o insanları güzel bir duygu ile anmamız her zaman mecburiyet içinde olmalıdır.

Kurucu başkanın dan bu takımı şampiyon yapan, UEFA ya götüren başkandan, birinci liğde Ordusporu Orduspor yapan başkanlara kadar, bizler daima onları hatırlayan olacağız. Kim unutabilir ki?

Bazı  isimler bu takıma başkanlık yapmadılar, baş  oldular, Türkiye’ye bu takımı  gururla izlettirdiler. “Ergin Karlıbel, İbrahim Köksal, Sebehattin Köksal, Mustafa Çebi, Şükrü Bodur, Memecan v.s..”

Kimsenin, ne Tahir, ne Mecnun, nede Ferhat olması lazım değil. Orduspor aşkı yüzünden, dağları delmesini, çöllere inmesini beklememizde lazım değil, ama bu kadar çok önemli bir teşekkülü, kulüp yapıp bize doğru uztan ilk başkanı, yönetimini ve bugünde o sunulan kulübü alıp daha iyi olsun diye çalışan son başkanı sevmekten öte, onlara sayğı duymak lazım.

Sitres dolu bir liğde ayakta durabilmenin cesarret örneğini verdiler, çok iyi hocalarla çalışmasalar da, onlara rağmen bu takımı ne çöle, ne dağa bırakıp gittiler, avuçlarında tutup yukarı çekmek için, çok büyük duanın içinde oldular..Arkalarında ise binlerle.

Ama kimse kimseyi sevmek zorunda değil, fakat sayğı duymak zorunda, değilmi? Ben en çok yerli hocalara sayğı ile bakmış ve onlarla çalışmayı her zaman ilk olan olarak düşünmüş başkanlara daha çok sayğı duyuyorum, siz duymak zorunda değilsiniz..!