EN İYİ KENDİNİ KENDİN TANIRSIN!

Büyüler bozulmamalıydı!

Yoksa ben gerçek olamazdım. İçimde neler yaşadığımı, ne fırtınalara şahit olduğumu benden iyi kimse bilmedi. Bilirlerse büyü bozulurdu. Beni çok iyi tanıyan ne anne-babam, ne dostlarım, ne sevgilim… Hiç biri aslında beni tanımıyordu. Sadece tanıdıklarını sanıyorlardı.

Oysa her cümlemde yanılıyorlardı.

George Bücher’in bir sözü var belki bilirsiniz;

-İnsan soğudu mu bir kez, hiç üşümez artık!

Soğuyordum her şeyden. Gün günden daha kötü gelmeye başlamıştı. Ne ekersen onu biçersin  derler ya; ekemedim ben bir şey. Hasadım yok. Tarlam boş. Arazim çamur. Yine yağmur yine yağmur ve hep yağmur…

Üzülmek yetmiyordu çoğu zaman. Ve hep imdadıma ayrılık şarkıları yetişiyordu. Okuduğum kitapların satır aralarında hep kendimi aradım, durdum. Aşkta, acıda, dostlukta, arkadaşlıkta… Ve kimse kusuruma bakmasın ya da baksın mühim değil. Kimse gerçek dost, arkadaş değil.

Sonra bir gün çıkıp sana yalancı diyecekler. Sen nasıl arkadaşsın, dostsun diyecekler. Kendilerine bakmadan. Bir dakika düşünmeden. Desinler boşver. Gül. Geç…

Sen kendini biliyorsun nasıl olsa…

Zor olacak belki tek başına bu dünyaya katlanabilmek. Ama en zoru da kendi kendini kandırabilmek. Tek doğrunla yaşamak belki şu dünyada en güzeli olacaktır senin için. Kendini en iyi sen tanıyorsun ne de olsa…

Ve insan soğudu mu bir kez, hiç üşümez artık!