YILLARIN GETİRDİĞİ YERDEYİM.

1. Yılların getirdiği yerdeyim şimdi , mutlu ve mutsuz yaşayabildiğim çocukluğumdayım.Çocukluğum bazen acılarla geçti .

 Ben öyle kolay bir aile yapısı içinde,her istediği önünde, bir elinde ana diğerinde baba olan bir ortamda büyümedim.

36 yaşında idi babam, onu trafik kazasında 7 yaşımda iken kaybettim ,tanıyamadan , ordu insanının ağzından dinleyerek tanıma ezikliğinde ,üstelik te yapa yalnız büyüyerek…Bir ezik ana ve birde elimizden sıkı sıkı tutup ta beni ve üç kardeşimi hayatın zor merdivenlerinden yıllar içinde emin bir şekilde çıkarmayı başaran anneanne.

Gerçi isimleri ile gurur duydugum amcalarım olsada yetimlik bir yalnızlıktı benim için.

Bu kadar yalnızlıklar içinde bile alnımız da asla kara bir leke olmadan, görev yaptığımız her işimizde toplumun her kesiminden sevgi ve sayğı görerek geldik bu yaşımıza.

Şimdi evlatlarımız da ülkenin kilometre taşında emeklerini vererek,sayğılı bir adım eşliğinde büyüyüp katkılarını vereceklerdir elbet.

Gönlüm onların adam gibi ,yaşamlarında ki saygı ve sevgilerini hep muhafaza etmeleri ve başımızı dik etmeleri dir.

Biz öyle daha elit ve zengin bir mahalle içinde büyümedik. Daha sert ve daha katı ama çok bağlı bir mahallede büyüdük. Dostluğu ve sevgiyi,arkadaşlığı içimize sindirerek yaşadık onca yıl.

Ve 7 yaşımda çıktığım hayat yolum da bugüne kadar geçen sürede , önde olmanın ve başarılı olmanın hırsı yalnızca yetimliğimin verdiği duyğudan başka bir şey olamazdı.

Bugüne bakıyorum da 54 yaşıma gelmişim. Ey ömür ne çabuk geçipte gidiyorsun ?

Bir arpa boyu yol alamadım gibi geliyor bana. Yanımda ailem olmasa idi bu dünyanın sisli ve bilinmezliğin de bende acaba kafayı sıyırırmıydım diyorum? Sonrada iman bütünlüğünde azda olsa bir yudum su içmiş kalbimin bana vurduğu doğru gem sayesinde de çok az hatayı yapmanın mahçupluğunu kendi bedenimde görüyor,üzülüyorum.

Yılların getirdiği bu yerde iken, Keşke insanlığını ve iman bütünlüğünü kaybetmişlerimiz olmasa idi de bende bu yükü yüreğimde duymasa idim diyorum. Ağır geliyor.

Ama ben bir insan olarak, bu yolda alnımıza sürülecek bir çok lekeyi ve boğazımıza doluşan haramların keskinliğinden susar bir insan potresini ömrümün hiç bir karesinde asla yaşamadım.

Yetim hakkı yemedim,bilerek kimseyi üzmedim.

Sinirliliğimin altında yatan gerçek se yetimliğim,babasız kalmanın inanılmaz acısı, öyle olduğunu sanıyorum.

Devam edecek