Tarih geleceğin aynasıdır derler. Ve yine tarihini unutan milletler geleceğe

umutla bakamaz derler. Türk milleti olarak bizim de geçmişimizde, gelecek

nesillerimize unutturulmamak üzere aktaracak çok sayıda acılı ve güzel anılarımız

bulunmaktadır. İşte aşağıda anlatacak olduğumuz Çanakkale savaşı günlerinde

cefakâr bir Türk kadını ve anası tarafından yaşanmış gerçek bir olayı hep beraber

okuyalım ve böyle tarihi olayların unutulmadan nesilden nesile aktarılmasını

sağlamak bakımından bu gibi hikâyelerin herkes tarafından da okunmasını

sağlayalım.

Değil miydi ki şehitler ölmezlerdi, Rab katında diriydiler.

Baban gelirse, beni çağır oğul!..

Kızılca kıyametin koptuğu günlerdi. Adına “Çanakkale” denen destanı

yazacak koç yiğitler, dilde Allahu Ekber, niyetlerde zafer ile düşmüşlerdi cephe

yollarına.

Vatan ki, emanetti anadan babadan; vatan ki korunmalıydı hain düşmandan.

Düşmana ‘illallah’ dedirtecek er oğlu erlerden biriydi Ali. Anasının en

büyük arzusu oğlunun hâfızlığını görebilmekti. Ali, gayretlerinin semeresini

almış, hâfız olmuştu; anasının yüreciği sevinçle dolmuştu.

Ağzı dualı Ali’nin anası; ‘Bir de oğlumun mürüvvetini görsem!’ diye

geçirdi içinden. Âh bir görebilsem!

Köyün, güzel olduğu kadar terbiyeli, hanım hanımcık kızı Adeviye’yi

Ali’ye istediler. Adı gibi iyilikseverdi Adeviye. Çok geçmeden düşman ateşinin

gölgesinde sâde bir düğünle evlendiler.

Adeviye, Ali’yi kendi elleriyle hazırladı cepheye. ‘Git Ali’m!’ dedi

Adeviye. Vatan için, doğacak evlâdımız için git, dedi.. Gitmek lâzımdı. Neylersin

ki evde oturma zamanı değildi. Vazife kurşun kadar ağırdı. Vatan söz konusu

olunca geçilirdi serden.

Ali, acısını içinin en girift yerine gömüp “Yine geleceğim.”dedi.

Silâhıyla, silâh yoksa süngüsüyle, o da yoksa bedeniyle siper olacaktı

ya düşman ateşine. Düşmanı savacak ve dönecekti evine.

Ali gitmişti bir kış soğuğunda. Cepheden şehitlerin haberi tez ulaşıyordu

köye. ‘Ali’mden bir haber var mı?’ diyordu Adeviye kalbi yerinden fırlarcasına.

Bir haber yoktu Ali’den. Sağ mıydı, yaralı mıydı, adı sanı bilinmez

bir yerde şehitlerin arasına mı karışmıştı, bilen yoktu.

Adeviye günlerce, mevsimlerce bekledi, bekledi. Giden gelmiyordu, acep

nedendi?

Günler yokluk, kıtlık ve sıkıntıyla geçiyordu. Asker Ali’den iyi veya kötü,

bir haber gelmiyordu. Adeviye’nin tesellisi minik yavrusu Cevdet’i olmuştu.

Çalan her kapı, duyulan her ayak sesi, Adeviye’nin yüreğini hoplatıyordu.

Ya gelen Ali ise! Rüyalarında her dâim Ali’yi görüyor, asker kıyafetiyle

karşısında mütebessim çehreyle duran Ali’nin yaralarını pansuman ediyordu.

Rüyalara sık sık gelen Ali, kendi evine gelmiyordu bir türlü.

Babasının bir fotoğrafını görmeden büyüyen Cevdet, yürümeye başlamıştı.

Cevdet, Çanakkale’yi anlatan ninnilerle büyümüş; masal yerine, destanlar

dinlemişti anasından.

Ülke düşmandan temizleneli yıllar olmuştu. Ali’nin âkıbetinden haber

yoktu. Kolunu, bacağını, bedeninden bir parçasını Çanakkale’de bırakan erler

de dönmüştü köylerine. ,

Köylü; ‘Kocan şehit olmuştur, bekleme artık Ali’yi.’ diyemedi. Yaslı

anacığına acısını unutturmaya çalışan Cevdet büyümüş, iş güç sahibi olmuştu.Adeviye ne vakit bir yere gidecek olsa, ‘Baban gelirse, çağır beni

oğul!’ derdi. Komşulara gitse, mevlide, akrabalara gitse, hep aynı sözü

söylüyordu oğluna: ‘Baban gelirse, çağır beni oğul!’

Günler yerinde durmadı. Zaman çark misali döndü. Alınlarda çizgiler

derinleşti, saçlara beyazlıklar aktı.

Adeviye, Ali’nin geleceği ümidiyle yaşadı durdu. Her sözünün sonunda

Cevdet’e, ‘Baban gelirse…’ diyordu. Adeviye, güçten takatten kesilmişti. Geri

dönülmez hastalığın pençesine düşmüştü. İyice ağırlaşmıştı artık.

Son demlerinde oğlu Cevdet’i yanına çağırdı, yavaşça: ‘Oğlum!’

dedi. “Bana iyi baktınız. Hakkınızı helâl edin. Baban bir gün gelirse ona; ‘Annem

seni hep bekledi.’ de.”

Cevdet’in ve oradakilerin gözlerinden sicim sicim yaşlar boşalırken

Adeviye beklenmedik bir şekilde irkilerek doğruldu, kapıya doğru

gülümseyerek “Hoş geldin Ali, hoş geldin!” diyerek ruhunu teslim etti.

Değil miydi ki şehitler ölmezlerdi, Rab katında diriydiler. Bu hikâyedeki

hâdise ve şahıslar tamamen gerçektir.