Öyle çok canı yanıyor ki insanın. Elinin tersiyle yerle bir edesi geliyor tüm çabalayarak elde ettiklerini. Hayal kurmaları silip, mutlu rüyaları görmemiş kabul edebiliyoruz bazen. Bazen de var oluşları yok oluşlarla değiştirebilmek için dua ediyoruz.

Tüm bu karamsarlığın içinde debelenip dururken, zaman sana sormadan akıp gidiyor. Hem de koşarcasına. Sana kalan ardından bakmak. Ve hiçbir şey kolay kolay geçmiyor. Ne hüzün, ne acı ne de keder.

Sen;

Hüznün seni hiç bırakmayacağını düşünürsün. Bu çok mantıklı. Etrafına bakınca ne sevgi, ne saygı, hoşgörü, iyi niyet, adalet kalmamış ki! Neye bakarak mutlu olacaksın allasen.

Kendine sorular sorar oluyorsun bir zaman sonra;

-İnsanlar o kadar bencil olmak zorundalar mı?

-Peki neden kimse benim gibi düşünmüyor?

-İyi niyetiniz, sevginiz yok madem saygı duyamaz mısınız?

Tamam. Sen insanım diyorsun da, bir sorsana, “hangi sıfatı yakıştırdın bana?”.

Nerede öyle ince fikirler? Karşınızdaki insan sizin. Bir düşünün önce: ya ben buna bir laf desem ne olur? Ölür müsünüz ya da incileriniz mi dökülür. Bana deseler ben ne yaparım ya da ne düşünürüm diye düşünmek yok. Demem o ki; Allah bize akıl fikir düşünme yetisi vermiş. Azıcık kullansak ne olur sanki…

Mesela,

Başbakan, koskaca ülkeyi yönetiyor, gerçi burnumuz pislikten çıkmıyor o ayrı konu tabi.

Şehitler ölmezdi; 10 YILDA 1181 ASKER YAŞAMINI YİTİRDİ.

Kpss’de genel kültür testi başlığı altında bildiğin hukuk soruları vardı hem de 15 adet. O kadar hukuk bilsem sınava girmem ki ben. Yaz özgeçmişe, gir işe…

İte kaka bir işe girer çalışırsın it gibi, insan teşekkür edeceğine daha çıkmana var biraz daha çalış derler… (Kusura bakabilirsiniz dostlar çok kızgınım.)

Kimsenin kimseyi takdir ettiği yok. Haberim yok benim acaba komşularda çocuklarına bizden için komşunun çocuğuna bak neler yapıyor diyor mudur?

Bunu bilmek bile yetebilirdi belki.

Sevgilerimle…

Not:Adı yok bu yazımın iç dökümü diyebilirsiniz. Zira çok bunaldım hoşgörüsüz, adaletsiz ve insaniyetsizliklerden…