AŞK, İNSAN VE ÇİÇEK

Umutlarımla bahçemde çiçekler açabilseydim yine haince koparır mıydınız? Ya da üzerime basıp geçer miydiniz daha önceden üzerime basıp geçtiğiniz gibi?

Soğuk günlerde ve ayazlı gecelere dayanamadığımı bile bile kar yağsın diye dua eder miydiniz? Canımı yakmak istercesine kin ve fesatlıkla...

Bir damla suya muhtaç kaldığımda gözünüzü kırpmadan dönüp gider misiniz yine? Terk edip gittiğiniz gibi...

Pekala, istediğiniz gibi olsun...

Öleceğimi bile bile dalımdan koparıp sevdiğinize veriyorken; benim de sevebileceğimi düşünmediniz...

Önce sarardım.

Sonra soldum.

Öldüm...

Bir çöp kutusunun içine düşüverdi cansız bedenim.

Sevdiğimden ayrıldım.

Ayrı kaldım.

Dün bahçemde güneşleniyorken bugün üzerime karlar yağıyor.

Kendimi esir aldım, alışamadım bu yoksunluğa...

Ben bir çiçektim dalımdan koparılmadan önce.

Aşka âşıktım, aşk bana âşıktı, ben aşktım.

İnsanlar da aşk gibidir. Bencildirler. Sevilmek isterler sürekli. İyiliklere karşılık dil ucu iyilikle yanıt verirler. Kötülük gördükleri an yakasını bırakmazlar ömürleri boyunca.

Ayrılıklara üzülürler, mutluluklara sevinirler. Hep böyledirler..

Hiç değişmezler…

Bir çiçeğin gözünden bakabiliyorsak insanlara ki insanların gözünden çiçekleri görmek zor olmasa gerek…

Canan Yücel