DANTEL

Eline aldığı ince ipiyle danelini örüyordu kadın!
Baktığı pencerenin camı yemek buğusuyla kaplanmış,
Saçlarıda geçen yıllara inat iyice ağarmıştı.

Kocasının işten dönüşünü içini çeke çeke bekliyordu.
Aklı sürekli farklı düşüncelerle meşgul olurken;
Ocakta taşan tencere düşüncesine son noktayı koydu.

Söylene söylene temizliğe başladı.

Neler geçmiyordu ki aklından;
Dört odalı evde tıkılıp kaldığı,
Yıllardır eski koltuklarda oturduğu ve yenisini almaya gücünün yetmediği,
Aldırışsız kocasının günübirlik yaşayışı,
Onun kadınlığını özleyişi…
Ve nicesi…

İşi bittiğinde pencereden kocasının geldiğini gördü.
Kapıyı açtı,
Terliklerini verdi,
-“Hoş geldin” dedi.

Hoşnutsuz bir ses tonuyla…

Kocası alışkındı bu duruma.
Üstelemedi.
Yemeğini yedi uzandı koltuğuna.
Kadın aynı hoşnutsuzlukla sofrayı topladı,
Döndü dantelinin yanına.

Ah o dantelde olmasa!

Yatma vakti geldi,
Kalkıp odalarına gittiler.
Adam usulca yaklaştı kadına.
Kadın döndü, adamın gözlerinin içine baktı ve başladı sözlerine;

-sen beni kölen gibi gördün, istediğini yaptın.
Ben bundan sonra bu şekilde yaşamak istemiyorum.
Ya bana ben olduğumu hissettirirsin yada…..”

Dedi kalktı kocasının yanından.

Sabah adam uyandığında karısı yanında yoktu.
Kahvaltıda hazırlanmamıştı.
Kocası merakla tüm evi aradı, yokru.
Bahçede, sokakta hatta mahallede bile…
Adamın aklına tek bir yer geldi vebir demet çiçek alıp yola çıktı.

Kadın tanıştıkları o ağacı altında kocasını bekliyordu.
Adam yaklaştı bir çocuk masumiyetinde ve karısından af diledi;
“Biliyorum seni çok üzdüm.
Hep senden bekledim ve ben bir şey yapmadım.
Haklısın.
Ne olur affet, dönelim evimize…
Hem dantelinde daha bitmemiştir”

Kadın gece olduğu gibi kocasının gözlerine baktı,
Ayağa kalktı.
Ağacın üzerinde yazan isimlerinin üzerini karaladı.

Kocasının eline ufak bir bohça iliştirdi,
Arkasını dönüp gitti…

Adam bohçayı açtı ve kadının ardından bakakaldı…

Bohçanın içerisinde bitirilmiş dantel vardı…


CANAN YÜCEL