Bir gece de yaşlanıvermiş doğa…
Düşüvermiş saçlarına ak!

Teni pürüzsüz kalmış,
Kokusu farklı.
Yeni doğan bebek gibi kavrulmuş toprak!
Güneş ışınları kamaştırmış gözlerini,
Damlalar süzülüyor ağır yumuşak!

Kar yağıyor diye…

Bir gece de,
Yaşlanıvermiş sevdiğim!
Tenini kırışıklar kuşatmış.
Şakakları ağarmaya başlıyor.

Nemleniyor gözleri,
Kokusunu sigara sarmış.
Bir şarkı tutturur dudakları;

Yar gidiyor diye…


PAPATYANIN GÜNIŞIĞINA SEVDASI

İyi niyetliydi!
Beyaz taç yapraklı papatyanın,
Çobanpüskülüne günaydını…

Nerden bilebilirdi ki?
Canının yanacağını…

Etrafına bakmadan büyüyordu püskül.
Hırsla ve inatla…
Başı; hep yukarıdaydı,
Yapraklarında dikenleri,
Dallarında küçük kırmızı meyveleri vardı.
Art niyetliydi!

Açıkçası papatya püskülün umurunda değildi…

Canı yanıyordu.
Ne bağırabildi,
Ne de susabildi…

Sadece bir parça günışığı istiyordu.

Papatya…
Yaprakları narin,
Çiçekleri saf ve duru.

Gün geçtikçe gölgeye yenik düşüyordu.

Hızla büyümeye devam eden püskül,
Çiçekleri ve meyveleriyle göz dolduruyordu.
Papatyaın canını acıtanda;
En çok bu oluyordu…

Gölgede kalmak,

Çürümek,

Yok olmak…


CANAN YÜCEL