ÖZLEMEYİ ÖZLEDİM

Altı yaşında okula başladım. Yani zorlu bir hayatın startını altı yaşında aldım. Bu maratonun tekrarı yoktu ve her atlanan kademe bir sınıfa tekabül ediyordu. 

Okul yollarında düşe kalka ilerlemeye çalıyordum. Yollar henüz asfaltlanmamıştı ve benim giydiğim kara çizmelerim tozdan rengi sarı toprağa dönüşüyordu. Ne yaprak testimiz vardı ne de soru bankalarımız. Öğretmenimiz beşyüze kadar ikişer ikişer yazacaksınız der ve bizim ödevimiz o olurdu. Masal sokağımız yoktu okumaya. Cin Ali ve hayatı vardı. On altı sayfadan oluşan on kitaplık bir seri. Yıl boyu aynı kitapları okuduğumuz için içimiz dışımız Cin Ali olurdu…

Bugünün ihtiyacı fakat eski zamanın lüksü olan kalorifer sistemi bizim okula hiç uğramadı. Dersin ortasıbda çıkar bir kucak odun getirirdik sobaya. Kimse üşüyüp hasta olmasın diye. Tabi birde beş sınıfın bir arada olduğunu hatırlatmam lazım. Bir öğretmende promosyonu gibi…

Her şeye rağmen mutluyduk. Kimse kimseyi kıskanmazdı. Onun bilmem ne marka ayakabısı var demezdik. Hepimiz tek çeşit kara çizme giyerdik. Özenseler şu zamanda herkese aynı şey giydirilemez diye düşünüyorum.

Tabi şimdiki gençlik kravatı bile tam bağlamayı ar sayıyor…

Karne günleri hep aynı sözleri duyardık;
Zayıflar için tır gönderelim mi?

Sanki tembel tembel gidip gelmişiz gibi düşünürdüm. Zayıflar yerine notlarımın hepsinin beş olduğunu göstermek için ise can atardım.

Dün farklı bir gündü. Ellerinde karnelerle öğrencileri görünce içime bir burukluk düştü. Özlemişim. Öğrenci olmak o heyecanı yeniden yaşamak istedim bir an…

Eskiyi, eskidenliği özledim. Marka düşkünlüğünü değil çamur çorağı özledim.

Tozu toprağı…

Cin Ali’yi…

Koşulsuz sevmeyi özledim…

Belki de sadece özlemeyi özledim…

CANAN YÜCEL