SİGARA

Sigara!
Çakmağın oyununa gelip alevlenen, cayır cayır iç yakan bir dumanla birlikte kül olan acı tat! Dert, keder, dünyanın gam yükünü omuzlayan herkesin tek ve sadık dostudur, bir dal sigara…

Derde deva olduğunu sanıyoruz çoğu zaman. Zaten tiryakilerinin de tek tesellisi acılarımı unutturuyor cümlesidir. Oysa acıları unutturan o kadar çok şey var ki!

Aslında unutmuyoruz yaşadığımız bir çok şeyi. Sadece üzerini külleyip derin yerlere saklıyoruz. Bilinçli ve istekli olarak hem de… Unuttuğumuzu zannedip kendimizi kandırıyoruz. Yanılıyoruz.

Kalabalıklardan kaçarım çoğu zaman. Kendi kendime kalıp düşüncelerimle harbe hazırlanırım. Fidangör caddesinin tam orta yerinde, tam öğle saatinde, tam da kalabalığın yoğun olduğu mevkiide dururum. Başımı gökyüzüne kaldırıp birçok fikrin iplerini koyverir, bir sigara yakarım ardı sıra…

Çıt diye bir ses çıkarır kibritim. Alev gözümde parlar, yakarım sigarayı. Derin bir nefes çekerim ciğerlerime. Kaldığım yerden yürümeye devam ederim yoluma. Ağır ağır dumanını savururum kaldırım taşlarına, yol asfaltına, insanların arasına… Kaybolup giderler namütenahi boşluğa!

Sigara!
Bir nefes de bana ver’ le başlayıp, al nefesle bırakılamayan en sadık dost! Nerdesin şimdi? Hangi dağın eteklerinde tütününün toplanıp sarılmayı bekliyorsun; aşık erkeklerin güven duymak istedikleri yumuşacık kolları özlemle beklemesi gibi. Sevdalı kızların sığınacak limanını gözlemesi gibi…

Zehirleniyorum seninle birlikte geçirdiğim her dakikamda. Daralıyor nefesim. Kalbim sıkışıyor. Aksırıklar başlıyor. Bir üşüme tüm bedenimde kol geziyor, dumanınla ısınıyorum. İntihara gidiyorum. Ölüyorum.

Öldürüyorum kendimi.

Sadık dostumsun biliyorsun. Beni terk etmek zor gelecek sana ama git artık öldürüyorsun…