Sultan Öztürk; İstesem suç mudur?.. 

Kader dediler elimin kolumun bağlanışına, her bebek ağlardı ya dünyaya gelirken...  Benimki farklıydı biraz işte.

Farklıydı ellerim ayaklarım, taşımakta inatçıydı bedenimi ve içinde hiç bir bebekten farkı olmayan yüreğimi.

Hani büyüdükçe içine dünyayı sığdırmaya çalışırız hepimiz... Basit, belki sıradan hepimiz hayaller kurarız.

Mesela; cam kenarına oturup izlerken mahalleyi oynayan yaşıt ve denklerini, içinden geçer hep "ben de!" demek. atlasam şu atlayıp durdukları ipin üzerinden, sonra takılıp düşsem dizlerim kan içinde kalsa ve yaralarıma üzülsem... sonra gülsem unutsam çabucak oyuna katılsam... Bir hamle yapsam çocuk olmak için küçücük bedenime kocaman gözlerime bakıp ailem sen farklısın onlar gibi olamazsını yükleyiverdiler...

Hem çocuk olmamı istediler hem yetişkin gibi algılamamı ve sonra büyüdüm.

Zaman adil davrandı bana bir tek, hani çoğumuzun suçladığı " Zaman"...

Yüzüme baktım farksızdı, gülümsemem farksızdı, ağlamam farksızdı kalbimin atışı farksızdı...

Farksızdı heyecanlarım bir çift göze anlamsız baktığımı zannederlerken birileri, ellerini kalbime değdirselerdi hissederlerdi oysa ve belki, nasıl sevebileceğimi? E hep istemiştiniz ya büyüdüm işte...

"Büyüdüm! " Duvarlar örmüştüm gerçi örmeseydim de geçit yoktu bana evimin dışına…

Etrafımda hep belli yüzler, çoğu tanıdık…

hayatsa; Tv ekranından başka alemlere açılmaktaydı.

Hep izledim… bir yemeği pişirip karşına koyup doymayı beklemek gibi… Hayata dokunmadan, hayatı tatmadan… 

İstesem suç mudur?.. içimden geçenleri misal; çok şey değil el ayak değil, tekerlere de razıyım… yeter ki beni dünyaya taşısın bişeyler ve bana çelme takılmasa yollarda, ekmeğimi kendim kazansam her sabah sizler gibi fırından alıp sıcacık bende kucaklasam…

Kucaklasam sevdiğimi ve sonra sevdiklerimi sizler gibi hani!?..

Bir sürü saçmalığa takılmasam, yol gibi, kaldırım gibi ve yokluk gibi…

Hem de Dünyanın en zengin… zenginliklerle dolu ülkesinde!..