En zorlanılan konu da  bu.

Her şey aileden, okuldan, sokaktan, arkadaş  çevresinden gelen bir yol haritası çizdiğinden, kulübe aldığın çocuğun her yönünü bire bir gelişim içinde tutsan da bu yönde gelişimini sağlamak çok zor. Dünyanın önemli kulüplerindeki menajerlerin de anlattıkları konu işte tam bu hassas noktada.

Elinde çok önemli ve de yetenekli sporcuyu bir müddet sonra bu illet hastalık olan karakter zafiyetinde eritip yok ediyor. Bizde buna üzülmekle yetiniyoruz.

Aslında eğitimin temeli aile. O ortamın içinden sağlıklı ve huzurlu çıkan çocuğun okul hayatı da başarılarla ve takdirlik olaylarla dolu olur.

Buda zaten toplum içine giren o çocuğa artılar olarak her an daha fazla bonus la  döner ki huzurlu yaşantısı sportif başarısının da bize habercisi olur. Yoksa ne verirsen ver o her iyi şeyi çıkarır kusar. Midesi kabul etmez. Abur cabur bir dünyanın içinde ise daha zordur ona ulaşmak. Birde ruh hali bozulmuşsa hocaların anlattığı taşıyan diğerinde niye

Bunlardan elimizde olan örnekleri yaşadı  kulüp. Olmayınca olmuyor. Yoksa onun bünyesinde hazır insanlık, ona verilen sonradan insan olma dersin de bile çok fayda etmiyor. Gidiyor, yok oluyor amatörce bir dünyada üç kuruşa oyun oynuyor, üzülen biz oluyoruz.

Karakter önemli. İnsanlık için, geleceği için. Bir camia içindeki davranışı için, orda kalıcı nasıl olması gerek için. Sabırlı olmayan, çok çalışmayan aklı uçmuşların işi değil futbol yada futbolculuk. Bunun için gelen her sporcunun alt yapıda bugün olduğu gibi bir aile içi cetveli tanzim edilip gözlem altında tutulması şart. İlerdeki olacağı yada olamayacağı önemli yer edinme gibi.

Bu kadar önemli konuyu bir seminer konusu yapmak ve onu anlatmak için spor adamlarının bu konuyu masaya yatırmaları  lazım. İncelemeleri ve işlemeleri lazım. Çocuk koptu mu bataklığa girdimi iyice battı mı yapılacak çok fazla işte olmuyor. Bu konu çok kulübe çok özel oyuncuları kaybettirdiği gibi onların sokakta yada hayatın içindeki son halleri de içinizi acıtıyor.

Üzüyor. Ne kadar bana ne deseniz de.