Canan YÜCEL
SON GÜNÜM
SON GÜNÜM
Kainatın en zor işini üstlenirmiş melekler...
Yeni baştan yaşamak diye yok, anı yakalamak zorundasın!
Yakaladığında “sobe!” deyip bırakmayacaksın...
Sımsıkı sarılacaksın.
Geride kalanları düşünmeden kaçacaksın.
Arada dikenler batacak ayağına.
Taşa takılacaksın, düşeceksin, dizlerin kanayacak,
Macera zannedeceksin, bir bakmışsın ki değil,
Yaşamak zorunda olduğun hayatın ta kendisi,
Canın acıyacak!
Biliyorum...
Var olmanın zorunluluğu bu kadar ağır gelmemişti hiç,
Devler ortasında bir omzu yere yakın bir bücürüm.
Daha ne kadar bekleyeceğim buzların erimesini,
Ne zaman kapımı çalacak ölüm?
Kim haykıracak; “nedir bu zulüm?”
Şimdi söyler misiniz melekler?
Ne zaman bitecek son günüm.
Canan Yücel
NEYDİ ADI?
Şey,
Aramızda bir şey vardı;
Senin yaklaşmaya korktuğun,
Benim elinden tuttuğum.
Neydi adı?
Benim öğrenci,
Onun mektep olduğu,
Neydi adı?
Senin bir şey demeden çekip gittiğin,
Benim ardına bakıp can çekiştiğim.
Neydi adı?
Belki sonsuz bir rüzgârdı,
Geldi ve geçti…
Belki de arsız güneşti,
Kavurucu sıcağıyla ezip geçti.
Ve belki de hayattı adı,
Senin yaklaşmaya korktuğun,
Benim elinden tuttuğum…
Canan Yücel
ANİDEN
Bölük pörçük yaşadık senle,
Hayata dair her ne varsa,
Bilmiyorum neden bitti!
Ve bilemiyorum neden başladı.
Aniden…
Ve anidendi sevmelerimiz,
Terk etmelerimiz.
Susturamayız bu şelaleyi,
Söndüremeyiz bu ateşi,
Ve aniden yak,
Yık,
Söndür herşeyi,
Tek ve net bir ihtimalle,
Aniden sev beni…
Canan Yücel .
