Sen; En yorgun vakitlerimde çıkmıştın karşıma. Hiç kimseye benzetemediğim en verimli

topraklarımda, bereketimdi sevdan... Hiç kimseye benzetemediğim, gözlerinde ormanları geçtiğim,

sen; en sevgilimdin. En sevgili ey sevgili". Anlatamadım sana derdimi, ya da kelimeler yetmedi bu aşkı anlatmaya.

 

Bir şeyler hep eksik kaldı, bir şeyler hep kifayetsiz...

Seni özledim orman gözlüm! Hiç bir özlem, beni bu kadar hırpalamamıştı... Sana sensizliği

sormamıştım bana sensizliği, üstelik bunu çok iyi bildiğim halde anlatmaya koyuldun. Aşkın bunca

zamandır içimde bir yangın olduğunu söylediğim halde o ateşte cayır cayır üşüdüm…

Sevgim, büyük aşkım... 

Şimdi neredesin biliyorum. Sen bensizlikte, ben sensizlikteyim. Bu adresi veremiyorum

kimselere. Nicedir halimi bilemiyorum bile… Soranlara artık bir yangın yerindeyim diyorum.

İkametim; Sensizlik,ayrılık apartmanın ,hüzün sokağında yaşıyorum artık! Kasvetlice sarıyor beni

sensizlik...

 

Oysaki her kuşun kanat çırpınışlarına yazıyorum seni sevdiğimi. Olabildiğince özgür ve bir

o kadar sana tutsak... Esir olmanın bir bedeli yoktur sevgilim! Ben sensizliğin esiriyim. Ben sessizliğin kalesinde sana tutsak. Bu aşkta, bir sensizlik var. Bu aşkta sensizlik var... Özlemek… Hem korkunç hem güzel…

Hem olabildiğine ve mütemadiyen beni varlığımdan iten o çekici duygu… Bu aşkın ateşi seni

korkutmasın. Çünkü ateş önce başladığı yani düştüğü yeri yakar… Ben içimdeki o yangınla yanmışım kimi ne…

Hatta sana ne! Bırak, aşkımı içimden geldiği gibi yaşayayım. Âmâ bu aşkı sensiz yaşamak ağır

geliyor bana. Özlüyorum orman gözlerini, hırçın bakışlarını, hoyrat yanını... Aşk, iki kişilik devrimdir!

Ben olabildiğine solcu! Ya İstiklal ya aşk! “İşgal edin ey harfler; tüm satırları,mısraları.Sana olan

aşkımın ihtilalidir bu. Sensizliğin isyanıdır bu! Yüzünü toprağa sür de gel sevgilim. Ateş olmak canını

yakar senin de. Topraktır en yakının unutma yârim! En yârim, en sevgilim.Hiç bir kitapta yer almayan

en görkemli şiirim.

Ne olursa olsun, ilk buluştuğumuz günü asla unutamıyorum.29 Ekim’di… Bayram gibiydi işte… Sen

karşımdaydın ilk defa. Yavaş yavaş alnını terk etmiş saçların, küçücük kulakların, baharı anımsatan

gözlerin ve çehrendeki kahvemsi sakalların…

 

Hepsi Bir haritada ki dağlar, ovalar gibi yerleşmişti aklıma. Nasıl da asiydin bir şeyelere kızarken, sonra uysal bir çocuk gibi susmaların. Ardından sevgi dolu bakışların, tatlı dilin, kehribar kokusunda yüreğin, Kızgın olduğun zamanlarda aniden büyüyüşün biraz kurnaz biraz edalı gülümsemelerin, ve su gibi vazgeçilmez oluşun…

 

Şimdi her halinin desenlerini

çiziyorum ey aşk. Adını ‘aşk’ koyduğum ey sevgili; Şimdi sensizliği anlatıyorum satır satır… Bu aşkta

sensizlik var. Bu aşkta, sen yoksun ben hep varım! Ve şunu unutma. Benim ruhum sadece sana

göçebe ne kakar zaman geçerse geçsin uslanmam ben. Yaşadıkça, yaşlandıkça. Zamanla kocadıkça

hep seni arar ruhum, hep seni yazar, hep seni yaşar efuli…