Sen hep sus olur mu? Susarak başla cümlelerine, susarak bitir... Belki böyle daha iyi anlaşırız.

Bir birini hiç  tanımayan iki yabancı gibi sokak aralarında rastlaşıp, öylece geçelim birimizin yanından. Ve sessizce, bir deniz kıyısındaki bank gibi ıssız kalalım birbirimize. Birbirimizi hiç tanımamış gibi davranalım…

Çok erken tanıdık ayrılığı, çok erken tanıdık kaderin cilvesini… Bir yandık, bir buz gibi… Sağı solu belli değildi fırtınamızın… Bu yüzden korkardım sana yaklaşmaya. Ve alev alev üşürdüm sen her dokunduğunda…

Sen hep sus olur mu? Sus ki bozulmasın bu rüya... Ben seni, hep, o ilk tanıdığım hallerinle hatırlayım

Ben den unutmamı da isteme. Ben seni bırakamam, sen beni bırak ve git. Ama tek kelime bile etme

Elveda demeden git.

Aslında ayrılıklar hep korkuturdu beni ve hep korktuğum şeyler gelirdi başıma… Hep derdim ki içimden kendi kendim;”ayrılacakmışsın gibi gitme, özleyeceğim kadar git ve geri dön”…

Şimdi içimde kalan sessiz sevda mısraları ve şahidim şarkılar…

Sen hep sus olur mu? Sen konuştukça canım yanıyor. Bir bir düşüyor her kelimen yüreğime ve orda şahitlik ediyor tüm acılara…

Bir deniz dalgası  gibi girdin hayatıma oysa benim hep ıssızdı kıyılarım ve o acımazsız dalgalar kıyılarıma vururken benden çok şey götüreceğini hiç anlayamadım. Oysa bunun tehlikeli olacağını biliyordum, farkındaydım ama aşk çok çekiciydi ve çekti beni asi dalgalarına…

Sen hep sus olur mu? Susmak yakışıyor sana, cümlelerin devrikleşmeden sus hatta sakın elveda deme!

Hiç  sevmem ayrılık sahnelerini. Masalı bölünmüş bir çocuk gibidir vedalaşmalar.

Bu yüzden sus. İkiye bölünsün ayrılıklar, Çoğu bana, azı sana kalsın.

Sen hep sus bozulmasın bu rüya, bozulmasın bu büyü…

Sen hep sus olur mu?

Sen hep sus olur mu?

Sen hep sus olur mu?