Bazı kişiler vardır ki kin ve nefret duyguları, yüreklerine bir katran gibi çıkmayacak şekilde yapışmıştır.

   Siz ne kadar barışçıl çağrılar yapsanız da imkansız, o kin ve nefret duygusunu, yüreklerinden atamazlar. İnsanız nihayet, "dilin kemiği yok".Bazen  vefasızlık olarak algıladığımız, bazen de haksızlık olarak yorumladığımız bir davranış karşısında,  bir anlık öfkemizin hırçınlaşmış dalgasıyla, istemediğimiz sözleri sarf edebiliyor  sonra da bu sözlerimizden nedamet duyuyoruz. Atalarımız, “kişilerin hatasını kabul etmeleri erdemlerindendir” demişler.

            Ancak buna karşılık, kişilerin de kin ve nefret duygularını bir kenara koyup, barışa yönelik çağrılara olumlu yaklaşmaları da, ayrı bir erdem ve olgunluktur.

            Bununla ilgili bir şiirimi size sunuyor kin ve nefret duygularının yerine,  gönlünüzün barış ve dostluğun temel kaynağı olan sevgi ile dolmasını diliyorum.

                                   Gel sevgi pınarından içelim kana kana !

                                   Kin ve nefret, husumet yakışır mı insana ?

                                   Bak gönül bahçesinden uzattım bir gül sana

                                    Bilmem ki durulur mu koyduğun gönül bana !

                                   Sevgi yüklü yürekler, kin dağını aşmaz mı ?

                                   Bir ak güvercin gibi kanatlanıp uçmaz mı ?

                                   Dostluk saçan çiçekler bizlere yakışmaz mı ?

                                   Mor menekşe, gül sana; karanfil sümbül bana !

                                   Dünya gelip geçici sevelim, sevilelim

                                   Güzel günler uğruna gel el ele verelim

                                   Gönlümüze dostluğun örtüsünü serelim

                                    Asma artık yüzünü tebessüm et gül bana !