Bir insan düşünün, sağlığında binlerce dostun yüreğine girsin, ölümünde ise,  dostlarını yanında saf tutmuş bulsun. Kaç cana  nasip olabilir ki?

            Kırk yıllık bir dostluğun yol arkadaşıydık  biz. Kardeşleri ilede, bir gün kötü söz, kalp kırma ve şikayeti olsun. İnsan gibi insandı Cahit.

           Bunları o yok diye yazmıyorum. O  herzaman bizimle. Unutmadık ki. Ögretmenim, müdürüm, arkadaşım, takım arkadaşım, yiğit fikirdaşım, sportif ve atak arkadaşım, seni özledik.

            Yenimahalledeki kahvedeki dostların, Seçkin dersahanesindeki arkadaşlaın, bağırdıgın memurun, hizmetlin, okulun da çalışan personelin, ailen, kardeşlerin, belki en çok tartıştığın Yunus hoca ve yüreğindeki herkes özledi seni.

            Kimse eşin çocukların, ailenin duydugu o özlemi duymasada sana olan özlemimiz bitmiyor. Çünkü hergün o dersahanenin yanından geçiyoruz.

           Sen şu an cennette ve bir çok dostla yada peygamber soyu ile, burdan giden yürek dostları ile neler yapardırsınız, merak ettim.

           Bir işimiz olsa, hemen onu yapmak için nasılda acele ederdin. İki evladımda dersahanenizde bir çok şeyi aldı ve  bilğilerle ünüversite yolculuğuna sizlerin sayesinde başladılar.Emeği olanlara minnet borcumuz var..

          Bir hatanın ve anlık unutkanlığın yada gafletin aldığı  sen, bugün gerçek alemdesin. İnanki hala yüreğimizde ve sohbetlerimizdesin. Benim yiğit fikirdaşım, sana ne yazsam az.

          Keşke herkesin safında seninki kadar binlerce yürek dostu olsa…Mekanın cennet olsun kardaş, hocam, müdürüm, arkadaşım.

           Şarkı şöyle demezmi;”hepimiz kardeşiz”…Öyleydik kardeş.